In de huidige tijd is er een nieuwe rijkdom aan woorden, beelden, muziek en rituelen. Die veelheid is gevormd uit een mengsel van oud, vaak zéér oud, en nieuw. Kerkloze mensen putten uit andere, nieuwe, meer eigen spirituele bronnen. Dat kan troost geven, want het past bij deze persoon, bij deze nabestaanden. Maar het kan ook doorslaan in eigenheid en buiten de kring van naasten onbegrijpelijk zijn.

Jammer genoeg zie ik ook wel eens een verlegenheid, een onhandigheid. Begrijpelijk, de dood went nooit. En bovendien is niet iedereen even vertrouwd met woorden, niet elke familie kan zelf muziek vinden en rituelen opsporen of zelf maken. En toch willen degenen die blijven bij het laatste afscheid recht doen aan de overledene en iets tonen van de relatie die elk van hen met die persoon had.

De oude vertrouwde kerk van huis uit kan behulpzaam zijn, als schatbewaarder van vele tradities rond het afscheid. Maar voor steeds meer mensen is dat geen mogelijkheid, door omstandigheden en levenskeuzen.

Daarbij kan ik u terzijde staan. Ik help bij het zo goed mogelijk uitdrukken van wat u op dat moment voelt en denkt. Ik houd ook oog voor wijdere kringen van nabestaanden.
 

In mijn studententijd - ik studeerde theologie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen - zag ik een verzakelijking en versobering van uitvaarten. Steeds meer crematies, steeds minder kerk, steeds korter en kaler. Onpersoonlijk vaak ook, helaas. In de kerken was het niet veel beter. De ruimte in de katholieke kerk van mijn jeugd was door restauratieve tendensen veel minder geworden. Ondanks de goede bedoelingen was het nogal eens stippellijntjesliturgie: een andere naam invullen, de rest van de teksten bleef hetzelfde. Passend voor iedereen en tegelijk passend voor niemand.
 

Mijn eerste uitvaart maakte grote indruk. Ik was geen familie van de mensen op de eerste rij in de dorpskerk. Maar als kind voelde ik wel aan: ik ben met hen verbonden, ik hoor er bij. Er zijn meer kringen van nabestaanden.

Als misdienaar van nog geen 10 jaar stond ik vooraan en zag en hoorde hoe de pastoor beschikte over een heel scala aan woorden en rituelen. Zo kon hij het onherroepelijk einde ook duiden als een nieuw begin. Of het de familie, vrienden en dorpsgenoten getroost heeft, dat weet ik niet. Ik hoop het.

Mooi en betekenisvol vond ik het dalen van de kist in het graf. We waren op het kerkhof, gelegen rondom de kerk aan de voet van de dijk, in weer en wind. Niet ongevaarlijk, zo vlak aan de groeve: ik ben er een keer bijna ingevallen, met wijwatervat en al.
Ook zonder pastor kunnen we de aloude rituelen en zegenrijke woorden gebruiken. Zolang het maar past bij de overledene en bij u als familie.
 

Ik heb de opleiding ‘Ritueelbegeleiding bij afscheid’ gevolgd en ben sinds september 2014 zelfstandig gevestigd. Om nog beter mijn vak te kunnen uitoefenen ben ik ook gediplomeerd uitvaartverzorger (Docendo).

Ik ben voorzitter van de Landelijke Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders LBvR. In juni 2019 heeft de vereniging de Beroepsstandaard Ritueelbegeleider vastgesteld. Momenteel werken we aan de realisering van een Register, om zo de kwaliteit van de professionals en het vak te bevorderen.

Dit studiejaar begeleid ik een stagiair van de opleiding van Het Moment. Eeerder begeleidde ik stagiaires van het tweede en derde jaar van de opleiding Levensbeschouwelijk werker van de Fontys Hogeschool in Tilburg.
Ik ben lid van de werkveldcommissie van de studierichting Levensbeschouwing van de Fontys Hogeschool.

Ik ben opgeleid als afscheidsfotograaf. Ik ben een van de examinatoren van deze opleiding.

Ik was bestuurslid van Terebinth, stichting voor behoud van funerair erfgoed. De stichting draag ik nog steeds een warm hart toe, want zij verbindt mensen met hart voor begraafplaatsen. Meer op hun website.